مردم نو: مشرف الدین مصلح بن عبدالله بن سعدی شیرازی، یکی از بزرگ ترین ستارگان ادب فارسی و استاد سخن سرایان ایران است. بی شک سعدی پس از فردوسی، ستاره ای درخشان در آسمان شعر پارسی است که با نور فروزان خود، چنان ادبیات ایران زمین را روشن و منور ساخت که تا کنون پس از گذشت قرن ها، هم چنان اثرش باقی است. او از شاعران قرن هفتم است و تخلصش سعدی است. او در شیراز چشم به جهان گشود و بارها به شیرازی بودن خود در اشعارش اشاره کرده است.
تولد او در حدود سال ۶۱۱ و وفاتش سال ۶۹۱ بود. او بزرگ ترین شاعریست که بعد از فردوسی در آسمان ادب فارسی درخشیده و هنوز می درخشد. در شیراز و در میان خاندانی که از علمای دین بودند ولایت یافت. پدر سعدی، در دربارسعد بن زنگی به شغل دیوانی مشغول بوده و بسیاری از صاحب نظران تخلص وی را به سعدی، به همین دلیل می دانند؛ اما این امر بعید به نظر می رسد؛ زیرا درآن زمان سعدی هنوز به سنی نرسیده بود که به دربار راه یابد و بخواهد در شمار مداحان اتابک سعد درآ ید؛ بلکه انتخاب تخلص سعدی، باید به بازگشت وی به شیراز برگردد که مورد توجه اتابک ابوبکر سعد و پسرش قرارگرفت. به هر روی، تربیت سعدی در کودکی زیر نظر پدر و آغاز تحصیلات وی نیز با سرپرستی پدرش بوده است؛ او در خردسالی یتیم شد و تحت تربیت جد مادری خود قرار گرفت. شیخ مقدمات دانش های ادبی و شرعی را در شیراز آموخت و برای ادامه تحصیلات به بغداد رفت و در مدرسه نظامیه آن شهر به تحصیل پرداخت. در سال ۶۶۲، مملکت فارس میدان ترکتازی مغولان گشت و آن نواحی مسخر آنان گردید. سعدی در این موقع در سفر مکه بود و بعد از سفر مکه به آذربایجان رفت. او در اواخر عمر گوشه نشینی اختیار کرد و به ریاضت مشغول شد.
آثار سعدی به دو دسته منظوم و منثور تقسیم می شود. در راس آثار منظوم سعدی، بوستان است که از شاهکارهای بلامنازع شعر فارسی است. مهم ترین اثر منثور سعدی، کتاب گلستان اوست. کتاب های گلستان و بوستان سعدی، آیینه تمام نمای اندیشه های بلند و نظرات اخلاقی او در قالب حکایات های انسانی در برابر حوادث و مشکلات زندگی است. او مسائل اخلاقی، سیاسی و اجتماعی روزگارش را با تمام زیبایی ها و زشتی های آن، از زبان خود و اطرافیان چنان نقل کرده است که در عین حال که تماما درس اخلاق و درس زندگیست؛ اما بویی از اندرزگویی صرف و از امر و نهی های خسته کننده از آنها به مشام نمی رسد. وی از جمله مربیان بزرگ اجتماعی است که آموزش و پرورش را از لوازم سعادت و نیک بختی افراد و اعضای جامعه می داند و به همین منظور در دو اثر ارزشمند بوستان و گلستان یک دوره حکمت عملی را گنجانده است.
سعدی شیرازی یکی از ستاره های قدر اول آسمان ادب ایران است که نظم و نثر بدیع او زبان فارسی را به اعلی درجه فصاحت رسانید و او را در هر عصر، مقبول اهل ذوق و ادب قرار داد. او نه تنها در ایران؛ بلکه در کشورهای مسلمان و در تمام عالم علم و ادب، از همان عصر خود تاکنون جزوسخنگویان نامدار به شمار آمده است.