بهار نرم نرمک از راه می رسد، طبیعت لبخند می زند و جهان مملو می شود از رویش دوباره زندگی. این دوران روزگار و چرخش فصل ها، حکایت زندگی ما آدمیان است. اوقات مان گاهی خوش است و گاهی ناخوش. یک سال دیگر گذشت. با تمام فراز و فرودها، غم ها و شادی ها، کامیابی ها و ناکامی ها؛ مگر زندگی چیزی به جز این توالی هاست؟! آن چه انسان را از سایر موجودات متمایز می کند، دقیقا آگاهی به این مساله است که هیچ چیز پایدار نیست. و این را مادر طبیعت به نشانه هایی، مدام در گوش ما نجوا می کند. پس اگر چنین است شکایت برای چیست؟ چرا دلتنگی و ناامیدی؟
سال ۱۴۰۲ از جهاتی سال سختی بود. شاید در کنار شکاف ها و دوقطبی های شکل گرفته سیاسی و اجتماعی، این وضعیت بد اقتصادی بود که فشار بی امانی بر مردمان وارد کرد. هر چند نشانه هایی از بهبود برای سال آینده هم دیده نمی شود، ولی مگر پیشینیان ما در هنگامه سختی ها، چه می کردند؟ آن ها در اوج تاریکی و نومیدی، دنبال نور می گشتند، یک روزنه کوچک که قلب تاریکی را بشکافد.

این حس «امید»، دل هایشان را گرم می کرد و توان شان را برای صبر و استقامت و رسیدن به روزهای روشن، افزون تر می ساخت. جامعه ایرانی سختی کم ندیده است. سرتاسر تاریخ قدیم و جدید را که تورق کنیم، پر است از بالا و پائین شدن ها، زمین خوردن ها و برخواستن های دوباره. اما در نهایت نتیجه تمام داستان ها این بوده که که این جامعه همیشه پویا، در هر حالتی راهی برای برون رفت از مشکلات یافته است. همواره رو به جلو بوده و توانسته بر تمام مشکلات فائق آید. ما میراث دار پدران و مادرانی هستیم که در کوران اتفاقات و رخدادهای تاریخی، نگاهبان بذر «امید» بودند. هر مصیبتی دیده و هر بلای که متحمل شدند، امید خود را از دست ندادند. پس به تاسی از آن خادمان نور و روشنائی و علی رغم تمام مشکلات، با قلوبی آکنده از عشق و امید و اتکاء و توکل بر آن یکتای مقلب القلوب، گام در سال جدید می گذاریم و با تلاشی دوچندان در کنار هم، به ساختن روزهایی شادتر همت می کنیم. به سهم خود در مجموعه فرهنگی مردم نو، در تمام ایام سالی که گذشت، تلاش کردیم برای شما مخاطبان عزیز، آن نور هر چند کم سو باشیم. هر چه داشتیم به کار بستیم تا روزنه ای هر چند کوچک در برابر شما بگشائیم؛ تا چه قبول افتد و که در نظر آید.
عاقبت بخیر باشید.