مردم نو: غالب مردم ایران، حدود رفتار ارتباطی و عرف معقول جامعه در حوزه تعاملات و ارتباطات را می‌پذیرند و پوشش زیبایی‌شناختی خاصی که در فرهنگ بومی و ملی این کشور هست را قابل اعتنا و محترم می دانند. لباس، حریم بدن انسان است که هم امنیت می‌آفریند، هم زینت است و هم ستر عیوب می کند. گریز از آن و پناه بردن به فرهنگ برهنگی که میراث ازلی ابلیس رجیم است، داخل شدن در ظلمت بی‌حیایی است که انتهایش جز غرض های غریزی نیست. در قضایای بعد از فوت مهسا امینی روشن شد که امتداد بی‌لباس شدن سر، به بی‌لباسی تن و بعد به دنبال مشروعیت‌بخشی به رابطه های ناصواب مختوم می‌شود‌. دلیل این حجم حمله به این حکم الهی دقیقا همین است. عده‌ای می گویند نحوه برخورد با فتنه کشف حجاب نباید در کف خیابان باشد در حالی که پرواضح است حس زیبایی ناشی از کشف حجاب، خطای زیبایی‌شناختی است و در ساحت زینت و گرایشات انسان رخ می‌ دهد، منتهی مقیاس آسیب آن به اعماق اجتماعی و فرهنگی جامعه چنگ می‌اندازد. کار فرهنگی متعلق به عقبه و پشتوانه یک نظام فکری_اجرایی است که وقتی به مرحله اجرا رسید متولی صیانت و مراقبت از اجرای صحیح آن، نیروهای میدانی است و مسوولیت مراقبت و پالایش آن بر عهده دستگاه‌های انتظامی است. آنهایی که تبرج بی‌عفتی و بدغیرتی را عار نمی‌دانند و اتفاقا تذکر به آن را مصداق معطوف کردن توجه جامعه از وخامت اقتصادی جامعه عنوان می‌کنند و از سویی دیگر راه مقابله درست با موضوع را درمان فکری آن می‌دانند احتمالا توجه ندارند که بیماری اورژانسی اجتماعی کشف حجاب، باید در وهله اولی که در جامعه نمایان شده است و درد اجتماع را برانگیخته و مغایر با شرع و حرام سیاسی عنوان شده است درمان شود نه در گفتاردرمانی و حواله به کار فرهنگی دادن. ضمنا خیابان جای مداوای فکری فرهنگی نیست. در خیابان تاجایی که می‌شود مدارا صورت می‌گیرد و به تذکر بسنده می‌شود ولی وقتی حتی بعد از تذکر، حدود رعایت نمی‌شود چه باید کرد؟ خیابان جای مداوای فکری و عاطفی نیست. ابتدائا به تذکری بسنده میشود و اگر ملاحظه نکرد به رفتار باید ممانعت کرد. اکنون که حساسیت جامعه نسبت به چارچوب های انسانی، دینی و اجتماعی در حوزه لباس و عفت، غلیان کرده و خاستگاه مردمی نسبت به منع رفتارهای ناشایست عفت‌زدا شکل گرفته است، طرح مقابله با ناهنجارهای پوششی و کشف حجاب و کشف لباس موسوم به نام «طرح نورم با قوت مضاعف از سوی نیروی انتظامی آغاز شده است. این رویداد از سویی مردم متعهد و خانواده‌دوست ایرانی را خوشحال کرده است و از سوی دیگر، دادِ جماعت نگران در حوزه بحران گسل نسلی و حامی تفاوتهای دهه‌ای را در آورده است که با هر بهانه‌ای، به دنبال تثبیت بحران جامعه‌شناسیِ شناختی خود در دامن اتفاقات اجتماعی هستند.