پنیسیلین ابتدا در سال ۱۹۲۸ در آزمایشگاه کشف شد و در سال ۱۹۴۴ تولید و تبلیغ شد.
پنیسیلین ابتدا در سال ۱۹۲۸ در آزمایشگاه کشف شد و در سال ۱۹۴۴ تولید و تبلیغ شد. پنیسیلین عضو گروهی از آنتی بیوتیک هاست که به طور گستردهای برای درمان عفونتهای باکتریایی استفاده میشود. قبل از معرفی آنتی بیوتیک ها درمانهای مؤثر برای عفونتهای ناشی از باکتریها مانند پنومونی، سل، گنوره یا تب روماتیسمی وجود نداشت. اما کشف تصادفی دارو در اواخر دهه ۱۹۲۰ راه جدیدی در پزشکی آغاز کرد.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، پنیسیلین به عنوان دارویی معجزه گر شناخته شد که میتواند جان انسانها را نجات دهد و به طور مؤثری انواع بیماریهای عفونی را درمان کند.
پنی سیلین به عنوان یک آنتی بیوتیک، از رشد و ضرب شدن باکتریها جلوگیری میکند. این دارو با حمله به آنزیمهایی که دیواره سلولهای باکتری ایجاد میکنند، کار میکند. پنیسیلین مانع از ایجاد باکتری از پپتیدوگلیکان، یک مولکول در دیواره سلولی میشود که دیوار را با قدرت مورد نیاز برای زنده ماندن در بدن انسان فراهم میکند. این دارو تا حد زیادی دیواره سلولی را تضعیف میکند و باعث میشود که باکتریها از بین بروند، به این ترتیب فرد بتواند از عفونت باکتریایی رهایی یابد.
اگرچه پنی سیلین زندگی بسیاری را نجات داده است، اما همیشه برای همه مفید نیست. به عنوان مثال، برخی از افراد به پنی سیلین آلرژی دارند که میتواند باعث ایجاد خارش، تورم پوستی، آنافیلاکسی (واکنش آلرژیک تهدید کننده زندگی) و سایر علائم شود.
مصرف بیش از حد و سوء مصرف آنتی بیوتیک ها موجب توسعه مقاومت آنتی بیوتیکی میشود. هر بار که یک فرد آنتی بیوتیک را مصرف میکند، بیشتر باکتریها کشته میشوند، اما تعداد کمی از باکتریهای مقاوم به دارو، رشد و تکثیر میشوند. این بدان معنی است که استفاده منظم از آنتی بیوتیک ممکن است تعداد باکتری مقاوم در برابر دارو را در بدن افزایش دهد.
تمامی حقوق این سایت متعلق به پایگاه خبری مردمنو آنلاین میباشد.