نجمه سیددخت، مردم نو: سازمان،‌ پدیده‌ای اجتماعی است که دارای ابعاد مختلفی است و انسان در آن دارای جایگاه ویژه ای دارد. امروزه منابع انسانی به عنوان مهمترین سرمایه سازمان مطرح هستند.‌ منابع ‌انسانی‌ فعال و شایسته‌، برای سازمان ارزشمند و کیمیا بوده و به راحتی قابل کپی برداری، تقلید و جایگزینی نیستند. اگر در سازمان‌ها، مدیران عاقلانه انتخاب نشوند، الگوهای مدیریتی غیرسالم به سرعت در سازمان افزایش می‌یابد. “ویکر” برای اولین بار از واژه “مدیران مسموم” استفاده کرد. او مدیران مسموم را تحت عنوان ناسازگار، سرکش، بی کفایت، عوام فریب، منافق، دروغگو، مخرب، حسود و اغلب بدخواه توصیف کرد. آنها به علت بی کفایتی و ترس از موقعیت خود، به دنبال از بین بردن کارکنان شایسته هستند. سبک مدیریت این مدیران هم مخرب و هم مضر است و آنها ساختارهای سازمانی را نابود می کنند. مدیران مسموم، اثرات جسمی، روحی و روانی منفی بر کارکنان دارند و هزینه های زیادی را بر سازمان تحمیل می کنند. مدیر مسموم، یک قاتل خاموش است و مانند یک مار زهردار انرژی سازمان را به تحلیل می برد. آنها زیرآب کارکنان ساعی را می زنند و تحمل موفقیت های کارکنان شایسته را ندارند و به آنها حسادت می کنند، کارکنان شایسته ای را که خلاق و پر انرژی هستند، دلسرد و بی انگیزه می کنند و یک فضای تضعیف کننده روحیه، غیرانسانی و ترسناکی را به وجود می آورند که سازمان را فلج می کنند. مدیر مسموم سلامت فیزیکی و روحی کارکنان را به خطر می اندازد و به رفتار گروهی ناکارآمد منجر می شود و غیبت و خروج کارکنان را افزایش می دهد. این مدیران فکر می کنند از دیگران برترند. آنها مغرور هستند و به دنبال کم کردن ارزش دیگران و بی ارزش جلوه دادن فعالیت های شاخص کارکنان هستند. آنان به دنبال خودستایی، خودارتقایی و مطرح کردن خود هستند. این گونه مدیران از دیگران کسب اعتبار می کنند؛ اگر موفقیتی حاصل شود آن را تصاحب می کنند و در صورت شکست، به دنبال مجال و فرصتی می گردند تا از زیر بار آن شانه خالی کنند و دیگران را به باد انتقاد بگیرند. آنها نه تنها از تملق ناراحت نمی شوند؛ بلکه به شدت از آن لذت می برند. این مدیران عاشق ایده های غلط خود هستند. آنها با اعمال کنترل مرکزی شدید، از رشد و پیشرفت کارکنان جلوگیری می کنند و ضمن نادیده گرفتن موفقیت های کارکنان، هیچگونه مشاوره ای را قبول نمی کنند و معتقدند مسیر خودشان مسیر درست و رستگاری است. این گونه مدیران مثل روز روشن، صحبت های چند روز قبل خود را انکار می کنند و مانند آفتاب پرست مدام رنگ عوض می کنند و پیش بینی رفتار آنان ممکن نیست. توهین به کارکنان، ویژگی بارز مدیران مسموم است و آنها کارکنان را تحت فشار قرار می دهند و مجبور به تحمل سختی و ترک کار می کنند. مدیران مسموم سعی در پوشاندن رفتارهای مسموم خود دارند و در تلاشند تا چهره واقعی خود را پنهان نمایند. این مدیران، سازمان را از اهداف و ماموریت خود دور و دورتر می کنند. مدیران مسموم می کوشند با دورویی، تبعیض، دروغگویی، محروم کردن افراد از حقوق اجتماعی خود، لگد مال کردن کارکنان نمونه و شایسته، تفرقه افکنی، گروکشی، دیگران را سپر بلا کردن، تحقیر، تخریب، اعمال قدرت، ایجاد ترس و حذف روانی فرد یا افراد دیگر، به مقصود خود برسند و در طی این فرآیند، آن شخص یا اشخاص را در نظر روسا، مرئوسان و همکارانش نامطلوب، کم کار و مخالف اهداف سازمان و در نهایت مخالف شیوه های متداول و پذیرفته شده در سازمان معرفی کنند. ترس از کارکنان فعال و شایسته، خصوصیت بارز مدیران بی کفایت و مسموم است و این گونه افراد را همیشه تهدیدی برای موقعیت و سمت خود می دانند. رفتارهای مسموم ذکر شده، نتایجی مانند بی اعتمادی، کاهش انگیزه و مشکلات روحی و روانی، تنفر خاموش، کم کاری، افزایش استرس شغلی، فرسودگی شغلی، از بین رفتن تعهد و وجدان کاری، از بین رفتن خلاقیت و نوآوری، مقاومت در برابر تغییر و در نهایت افزایش ترک سازمان را به دنبال خواهد داشت. مدیران مسموم، کارکنان مسموم تربیت می کنند و آنان را تحویل سازمان ها می دهند.